Το Πολυτεχνείο ζει, με τρόμο, κλάμα, στυλιάρια, κλωτσιές μπουνιές...

... και κάπου εκεί έξω στο βάθος, μακριά από τη σημερινή ζούγκλα, ο καθένας που σέβεται τον εαυτό του χωρίς κραυγές αποτίει φόρο τιμής...